Μυρωδιές από άλλες εποχές

Η ευτυχία κρύβεται σε μικρά πράγματα λένε. Και αυτό αντιλαμβάνομαι και εγώ κάθε Παρασκευή που πάω στο πατρικό μου στο χωριό. Συνήθως φτάνω βράδυ μετά από μια κουραστική ή τουλάχιστον γεμάτη μέρα. Μόλις κατεβώ από το αυτοκίνητο νιώθω τον καθαρό αέρα εμπλουτισμένο με διάφορες μυρωδιές από την φύση να εισχωρεί βαθιά στους πνεύμονές μου. Παίρνω δυο τρις βαθιές αναπνοές και σε διάστημα μερικών δευτερολέπτων ως δια μαγείας περνούν από τη σκέψη μου όλα τα παιδικά μου χρόνια. Όταν έμενα μόνιμα στο χωριό και από το πρωί μέχρι το βράδυ έπαιζα με τους συγχωριανούς μου. Όχι με τους φίλους μου. Επιμένω στους χωρκανούς μου γιατί οι χωρκανοί είναι κάτι παραπάνω από φίλοι. Δηλαδή που ξυπνάγαμε το πρωί τα καλοκαίρια για να πάμε να δροσιστούμε στα νερά του ποταμού, καμιας κολύμπας που είχε απομείνει, ή της δεξαμενής. Το μεσημέρι να πάμε στο καφενείο να φάμε το παγωτό μας και να γελάσουμε λίγο με την καφετζίνα μας που ήταν μια ογδοντάχρονη ιδιότροπη κυρία. Το απόγευμα να μαζευτούμε όλοι στο γήπεδο για να παίξουμε μπάλα μέχρι τελικής πτώσεως. Το βράδυ πάλι στο καφενείο και μέχρι τις εννέα στο σπίτι για ύπνο. Ξάπλωνες στο κρεβάτι χωρίς έγνοιες και σκοτούρες. Στη διάθεσή σου υπήρχε μονίμως μια ικανοποίηση για το πώς είχε εξελιχθεί και αυτή η μέρα. Το μόνο που σκεφτόσουν τώρα είναι το πώς θα περάσεις την επόμενη μέρα με τους χωρκανούς σου. Παίζοντας παίχτες ή πήλιες στην χωράφα δίπλα από το καφενείο? Πηγαίνοντας περίπατο με τα ποδήλατα στο διπλανό χωριό ή καθισμένος το βράδυ δίπλα από μια φωτιά μιλώντας για ώρες για θέματα που σε απασχολούσαν πχ για το γυναικείο σώμα? Τώρα πια αυτά έχουν περάσει. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Οι συγχωριανοί έχουν μεγαλώσει. Έχουν βρει δουλειά, πήγαν για σπουδές, παντρεύτηκαν και η καφετζίνα ενοικίασε το καφενείο. Έχουν μπει σκοτούρες μέσα στο κεφάλι μας που κατάφεραν ή αφήσαμε να εκτοπίσουν την παιδική ανέμελη ζωή.