Πεπρωμένο ή σύμπτωση?

Κάποτε συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μου που πιστεύω ότι δεν γίνονται τυχαία. Αυτό με τρομάζει γιατί ποτέ μου δεν συμβιβαζόμουν με τη ιδέα του πεπρωμένου. Το τελευταίο διάστημα δεν τα πήγαινα καλά με τον Κύριο, αν και ποτέ στη ζωή μου δεν το συνήθιζα αυτό. Ξεφυλλίζοντας προχτές κάτι παλιά περιοδικά το μάτι μου έπεσε σε μια επικεφαλίδα που μου απόσπασε την προσοχή. «Η εξομολόγηση ενός δολοφόνου». Ήταν μια συνέντευξη της Δημοσιογράφου Έφης Μαρίνου. Το περιοδικό αυτό θα το είχα εκεί πεταμένο τα τελευταία τρία χρόνια όμως ποτέ δεν έτυχε να το ανοίξω. Το πεπρωμένο που λέγαμε… Γυρίζω γρήγορα τις σελίδες και φτάνω στη συνέντευξη κάποιου Αλβανού με το όνομα Eduart. Ήταν μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία που ούτε ο καλύτερος σεναριογράφος δεν θα μπορούσε να γράψει. Μάλιστα είχε γίνει και ταινία, που παρεμπίπτοντος την είδα, όμως εκείνο τον καιρό δεν με επηρέασε καθόλου. Το πεπρωμένο που λέγαμε… Μέσα σε τέσσερις σελίδες ενός περιοδικού αυτός ο άνθρωπος καταθέτει τη ζωή του αλλά και τις θεωρίες αυτής. Πολυτάραχη και επικίνδυνη . Από παιδί βουτηγμένος μέσα στην παρανομία. Μεγαλώνοντας πηγαίνει λαθρομετανάστης στην Ελλάδα με τα πόδια με μόνο σκοπό να «πιάσει την καλή» όπως λέει. Μπλέκεται με την Αλβανική μαφία, κλέβει, μεταφέρει όπλα, διακινεί ναρκωτικά. Ένα απόγευμα υπό την επίρια αλκοόλ και ναρκωτικών, μπαίνει σε ένα σπίτι με σκοπό την κλοπή. Σκοτώνει τον ιδιοκτήτη και παίρνει ότι βρει μπροστά του. Υπό το φόβο της σύλληψης φεύγει για την Αλβανία όπου συνεχίζει και εκεί την παράνομη δράση του. Σε μια ληστεία συλλαμβάνεται και οδηγείτε στις Αλβανικές φυλακές. Μέσα στην φυλακή βρίσκει την ευκαιρία να διαβάσει μερικά βιβλία μεταξύ τον οποίον και ένα ενός Γερμανού φιλόσοφου με τίτλο «Καινούργιο ρεαλισμό» το οποίο σε γενικές γραμμές έλεγε ότι ο σοβαρός αθεϊστής και ο σοβαρός πιστός τραβούν το ίδιο σχοινί αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Στην συνέχεια ακολούθησε ένα βιβλίο Χριστιανικού περιεχομένου. Ήταν το κομβικότερο σημείο της ζωής του. «Τώρα πια μπαίνει στο στόμα μου η λέξη Θεός και με πλημυρίζουν πρωτόγνωρες σκέψεις». Κάτι αρχίζει να αλλάζει δειλά δειλά μέσα του. Βγαίνοντας από την φυλακή αποφασίζει να κάνει τη στροφή. Βρίσκει δουλειά αλλά νιώθει ένα κενό, κάτι του λείπει. Χρωστά κάτι και πρέπει να πληρώσει. Κάτι που δεν ξοφλιέται με χρήματα. Αποφασίζει να γυρίσει στην Ελλάδα με τα πόδια πάλι παράνομα. Φτάνει στον πρώτο αστυνομικό σταθμό και παραδίνεται λέγοντας στους αστυφύλακες «χρωστάω κάτι στη χώρα σας», και τους διηγείται τις πράξεις του. Τώρα εκτίει την ποινή του στις Ελληνικές φυλακές πια πραγματικά ελεύθερος. Μόλις διάβασα ολόκληρη τη συνέντευξη συγκλονίστηκα με την δύναμη της ψυχής αυτού του ανθρώπου που είχε τα κότσια να παραδεχτεί τα σφάλματά του. Αλλά κυρίως βρήκε το σθένος να υποστεί τις συνέπειες και να μετανοήσει. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε σε αυτή την κατάληξη. Ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Θα κλείσω με ένα ποίημα του Κώστα Μόντη. Άθεος (προ επικειμένου τέλους) Έχει γούστο να υπάρχει!