Το βάπτισμα του πηρός

Το πρώτο μου δίλλημα όταν αποφάσισα ότι ήθελα να δημιουργήσω blog ήταν η ονομασία που θα του έδινα. Έπρεπε λοιπόν να σκεφτώ ένα όνομα απλό αλλά και αλληγορικό. Έξυπνο αλλά και διαλλακτικό. Κάτι που οπωσδήποτε δεν έπρεπε να φανερώνει την ταυτότητα μου. Για τον απλούστατο λόγο ότι σε αντίθετη περίπτωση δεν θα ήμουν ο εαυτός μου. Μου πέρασαν πολλά από το νου όμως συνεχώς άλλαζα γνώμη είτε γιατί δεν με έκφραζαν είτε γιατί μερικά ήταν είδη κρατημένα. Αυτό με βασάνιζε για δυο τρις ημέρες περίπου. Εψές είχα αϋπνίες. Λίγο πριν τις τέσσερις πήγα για ύπνο. Κατά κάποιο περίεργο λόγο πάντα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος μου έρχονται στο μυαλό οι λύσεις για τα προβλήματα που με απασχολούν. Το υποσυνείδητο λένε. Το ίδιο έγινε και εψές. «Ονειροπόλος… μα ναι!!! Πως δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό?» Είμαι άτομο που μου αρέσει να κάνω όνειρα. Πάντα είχα όνειρα που τα περισσότερα έμειναν όνειρα. Όμως αυτό δεν είχε καμία σημασία για μένα. Άξιζε μόνο να ζω την προσδοκία της πραγμάτωσης των ονείρων μου. Μα ποτέ μου δεν υπήρξα ουτοπικός. Ξύπνησα το πρωί και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δημιουργήσω το πρώτο μου ιστολόγιο. Όμως θα έπρεπε να γράψω κάτι. Τι όμως? Τώρα άλλα διλλήματα με βασάνιζαν. Αποφάσισα λοιπόν ότι έπρεπε να ξεκινήσω με κάτι απλό. Κάτι σαν πρόλογο και για την θεματολογία αποφασίζω στην πορεία. Δεν ξέρω πόσο ενδιαφέροντα θα είναι τα γραφόμενά μου, εγώ πάντως θα γράφω…