Σε ολόκληρο τον κόσμο έχει «ταξιδέψει» πλέον η γρίπη των χοίρων, με όλο ένα και περισσότερες χώρες να προστίθενται στον κατάλογο των χωρών όπου υπάρχουν επιβεβαιωμένα κρούσματα του ιού. Πρόσφατα επιβεβαιώθηκε ο πρώτος θάνατος και στην γηραιά Ήπειρο και πιο συγκεκριμένα στη Σκοτία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ) τα θύματα ανά το παγκόσμιο έχουν ανέλθει σε 167.
Αυτή η πληροφορία φιγουράρισε για αρκετές μέρες ως πρώτη είδηση στα ΜΜΕ. Τα να καταφέρει ο υιός να διασχίσει τον Ατλαντικό ωκεανό, να φτάσει στην Ευρώπη και να αρχίσει να πράττει και εκεί το μακάβριο έργο του σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν θα ανησυχήσει. Οι κολοσσιαίες φαρμακοβιομηχανίες εργάζονται πυρετωδώς για να καταφέρουν να ανακαλύψουν το εμβόλιο για την ίαση αυτής της ασθένειας. Μάλιστα ανακοίνωσαν ότι βρίσκονται κοντά στην ανακάλυψη του και θα το διαθέσουν στην αγορά σε χαμηλότερες τιμές. Δεν προτίθενται όμως να το διαθέσουν δωρεάν, όπως ανακοίνωσαν. Μα είναι φυσιολογικό. Για τις φαρμακοβιομηχανίες ήταν μια ευκαιρία αυτή η πανδημία για να καταφέρουν να πραγματώσουν το σκοπό που έχει κάθε επιχείρηση. Να αυξήσει τα κέρδη της.
Μια άλλη τραγική πτυχή που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να την αντιληφθεί είναι ότι ανά το παγκόσμιο κάθε χρόνο χάνουν την ζωή τους από την πείνα γύρω στα 10 εκ. παιδιά. Και μάλιστα σε χώρες που ο φυσικός τους πλούτος μπορεί να θρέψει ολόκληρο τον πληθυσμό τους. Διαπιστώνει κανείς ότι η ζωές στις «τριτοκοσμικές χώρες » δεν έχουν την ίδια αξία με τις ζωές στο Δυτικό κόσμο. Με μια απλή διαίρεση μπορούμε να το διαπιστώσουμε αυτό. Εάν θεωρήσουμε ότι σε διάστημα ενός έτους έχουν χάσει την ζωή τους από τον νέο ιό της γρίπης γύρω στα 334 άτομα. (δηλαδή ο διπλάσιος αριθμός από τον σημερινό) διαιρούμε το 10000000 με το 334 και ανακαλύπτουμε ότι για κάθε ζωή ενός δυτικού αντιστοιχούν 29940.1198 ζωές για άτομα από «τρίτες χώρες». Αυτή την μικρή λεπτομέρεια φαίνεται να αγνοούν εσκεμμένα φαρμακοβιομηχανίες-κυβερνήσεις αφού δεν δείχνουν την ανάλογη ανησυχία για την πείνα που μαστίζει τις χώρες του «τρίτου κόσμου» και αυτό τον εξωφρενικό αριθμό ζωών τον αντιμετωπίζουν λίγο διαφορετικά όπως $$$29940.1198
Πρόσφατα είχαμε στο τμήμα μια συζήτηση με ένα καθηγητή για την αποχή από τις εκλογές γενικότερα. Προσπαθούσε να μας πείσει ότι αν θα αποφασίσουμε να απέχουμε από τις οποιεσδήποτε εκλογές να το κάνουμε συνειδητά σαν μια πολιτική πράξη. Ανέφερε μάλιστα ότι στην Κυπριακή Δημοκρατία, λόγο και του νεαρού και της ηλικίας της, ο κόσμος πάει και ψηφίζει από συνήθεια χωρίς καν να ξέρει τις βασικές θέσεις των υποψηφίων. Απλά ψηφίζει παραδοσιακά. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Όμως επειδή συνήθως κάνω τον συνήγορο του διαβόλου του λέω. «Μα κύριε πιστεύω ότι το ποσοστό που εισέρχεται στις κάλπες αναδεικνύει την πολιτική κουλτούρα μιας χώρας. Οι Κύπριοι ασχολούνται με τα κοινά και γι΄ αυτό το 90% και πλέον του πληθυσμού πάει στις κάλπες στις εκάστοτε εκλογές». Αυτός διαφώνησε μαζί μου και μου έφερε ως παράδειγμα μερικές χώρες της Αφρικής που το ποσοστό μπορεί να φτάσει σχεδόν το 100% παρόλα αυτά οι πολίτες έχουν άγνοια για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας τους. Τότε του έφερα και εγώ ως παράδειγμα την Αμερική. Του είπα ότι τα ποσοστά εκεί είναι χαμηλά αλλά ο κόσμος δεν γνωρίζει από πολιτική άρα δεν απέχει συνειδητά αλλά από αδιαφορία και αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολιτική πράξη. Διαφώνησε μαζί μου και άρχισε να μου αναλύει τις απόψεις του. Επειδή κατάλαβα ότι η κουβέντα μας δεν βγάζει πουθενά συμφώνησα μαζί του για να της δώσω τέλος.
Μερικές βδομάδες μετά από την συζήτηση φτάνουμε στις ευρωεκλογές. Η αποχή ήταν πρωτόγνωρη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του καθηγητή μου οι Κύπριοι θα πρέπει να ωρίμασαν σε διάστημα περίπου δύο χρόνων από τις τελευταίες Προεδρικές εκλογές όπου το ποσοστό προσέλευσης στις κάλπες ήταν σαφώς πολύ μεγαλύτερο από το ποσοστό των τελευταίων Ευρωεκλογών. Δεν το νομίζω. Πιστεύω ότι ακόμη παραμένουμε πολιτικά ανώριμοι. Ακούω τους ειδήμονες να προσπαθούν να αναλύσουν τις αιτίες της αποχής. Σαν πρώτη αιτία αναφέρουν το γεγονός ότι η εκλογική αναμέτρηση συνέπεσε με το τριήμερο του κατακλυσμού. Και δεύτερον ότι ο λαός ήθελε να στείλει ένα μήνυμα με την αποχή του.
Το δεύτερο το αποκλείω εντελώς, το πρώτο πιστεύω έχει κάποια βάση. Κατ’ εμένα όμως ο κύριος λόγος αποχής είναι ότι δεν ήταν εθνικές εκλογές αλλά ευρωπαϊκές. Ο μέσος Κύπριος πολίτης αγνοεί παντελώς τα βασικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πιστεύει ότι ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει τη ζωή του. Και γι’ αυτό ευθύνονται οι πολιτικοί μας αφού δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία στην ανάδειξη ευρωπαϊκών θεμάτων που αναπόφευκτα επηρεάζουν την ζωή του κάθε ευρωπαίου πολίτη. Έμαθαν να ασχολούνται μόνο με το Κυπριακό δίνοντας του μάλιστα προεκτάσεις ψηφοθηρίας. Ακόμη και στα εκλογικά τους ψηφοδέλτια δεν έβαλαν πρωτοκλασάτα στελέχη αποδεικνύοντας το πόσο λίγο τους ενδιαφέρουν οι ευρωεκλογές. Απλά τις θεωρούν ένα είδος δημοψηφίσματος για τις επερχόμενες βουλευτικές.
Το ερώτημα που γεννιέται είναι. Ποια θα είναι τα ποσοστά αποχής σε περίπτωση που εθνικές εκλογές συμπέσουν με ένα άλλο τριήμερο του κατακλυσμού? Σε καμιά περίπτωση δεν θα είναι στα επίπεδα των ευρωεκλογών αλλά η προσέλευση στις κάλπες θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Άρα ευθυνόμαστε και εμείς οι απλοί ψηφοφόροι αφού υιοθετούμε ένα κομματικό ρατσισμό. Μάθαμε να βλέπουμε τις εθνικές εκλογές ανταγωνιστικά. Να βλέπουμε τους άλλους εχθρικά. Να φανατιζόμαστε και να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να εκλέξουμε τον δικό μας υποψήφιο. Ένα άνθρωπο που ίσως να μην γνωρίζουμε την δράση του. Πρέπει όμως να τον ψηφίσουμε γιατί μας τον πρότεινε το κόμμα του μπαμπά. Αυτό θα πει πολιτική ανωριμότητα.
Η ευτυχία κρύβεται σε μικρά πράγματα λένε. Και αυτό αντιλαμβάνομαι και εγώ κάθε Παρασκευή που πάω στο πατρικό μου στο χωριό. Συνήθως φτάνω βράδυ μετά από μια κουραστική ή τουλάχιστον γεμάτη μέρα. Μόλις κατεβώ από το αυτοκίνητο νιώθω τον καθαρό αέρα εμπλουτισμένο με διάφορες μυρωδιές από την φύση να εισχωρεί βαθιά στους πνεύμονές μου. Παίρνω δυο τρις βαθιές αναπνοές και σε διάστημα μερικών δευτερολέπτων ως δια μαγείας περνούν από τη σκέψη μου όλα τα παιδικά μου χρόνια. Όταν έμενα μόνιμα στο χωριό και από το πρωί μέχρι το βράδυ έπαιζα με τους συγχωριανούς μου. Όχι με τους φίλους μου. Επιμένω στους χωρκανούς μου γιατί οι χωρκανοί είναι κάτι παραπάνω από φίλοι. Δηλαδή που ξυπνάγαμε το πρωί τα καλοκαίρια για να πάμε να δροσιστούμε στα νερά του ποταμού, καμιας κολύμπας που είχε απομείνει, ή της δεξαμενής. Το μεσημέρι να πάμε στο καφενείο να φάμε το παγωτό μας και να γελάσουμε λίγο με την καφετζίνα μας που ήταν μια ογδοντάχρονη ιδιότροπη κυρία. Το απόγευμα να μαζευτούμε όλοι στο γήπεδο για να παίξουμε μπάλα μέχρι τελικής πτώσεως. Το βράδυ πάλι στο καφενείο και μέχρι τις εννέα στο σπίτι για ύπνο. Ξάπλωνες στο κρεβάτι χωρίς έγνοιες και σκοτούρες. Στη διάθεσή σου υπήρχε μονίμως μια ικανοποίηση για το πώς είχε εξελιχθεί και αυτή η μέρα. Το μόνο που σκεφτόσουν τώρα είναι το πώς θα περάσεις την επόμενη μέρα με τους χωρκανούς σου. Παίζοντας παίχτες ή πήλιες στην χωράφα δίπλα από το καφενείο? Πηγαίνοντας περίπατο με τα ποδήλατα στο διπλανό χωριό ή καθισμένος το βράδυ δίπλα από μια φωτιά μιλώντας για ώρες για θέματα που σε απασχολούσαν πχ για το γυναικείο σώμα? Τώρα πια αυτά έχουν περάσει. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Οι συγχωριανοί έχουν μεγαλώσει. Έχουν βρει δουλειά, πήγαν για σπουδές, παντρεύτηκαν και η καφετζίνα ενοικίασε το καφενείο. Έχουν μπει σκοτούρες μέσα στο κεφάλι μας που κατάφεραν ή αφήσαμε να εκτοπίσουν την παιδική ανέμελη ζωή.
