Προβολή πλήρους προφίλ

Κοπέλια και κοπέλες χαίρεται!!!

Εσhi πολλήν τζαιρόν να τα πουμε τζαι η αλήθεια είναι ότι σας επεθύμησα. Κατά καιρούς επισκεπτόμουν τα blogs σας, απλά δεν σας έκανα σχόλια. Δεν μπορούσα να μπαίνω στη διαδικασία του διαλόγου λόγο έλλειψης χρόνου. Τωρά θα μου πείτε «ρε παλιορόκολε, με παιδί με σhυλλίν τζαι εν εσhις χρόνο»; Έχω κάποιον χρόνο ελεύθερο αλλά προτιμώ να τον ξοδεύω διαφορετικά. Βλέπεται είμαι από εκείνους που δεν έχουν καλές σχέσεις με πλήκτρα και οθόνες. Επίσης στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου, ήμουν εναντίων σε αυτή την μόδα και τάση της εποχής μας που λέγετε κοινωνική δικτύωση. Το blog μου το δημιούργησα στα πλαίσια ενός πειράματος. Προσπαθούσα να ζυγίσω τα θετικά με τα αρνητικά, να υποβάλω τον εαυτό μου στον «πειρασμό» της κοινωνικής δικτύωσης, αλλά κυρίως να σκιαγραφήσω το προφίλ του μέσου Κύπριου blogger.

Όταν δημιούργησα το blog μπορώ να πω ότι είχα εθιστεί. Τους πρώτους μήνες δεν πέρναγε μέρα που να μην το επισκεφτώ 3-4 φορές. Ξύπναγα το πρωί και καθόμουν μπροστά από τον υπολογιστή, έφευγα από το σπίτι και έπρεπε να μπω στο blog έστω και 2-3 λεπτά, πριν κοιμηθώ τα βράδια είχα ανάγκη να δω τα σχόλια που μου έκαναν. Είχα αρχίσει να τρομάζω, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου και άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη δύναμη που ασκεί επάνω μας το διαδίκτυο. Αυτό τον καιρό που απείχα, κατά κάποιο τρόπο και συνειδητά, προσπάθησα να αντιληφθώ ποια ανάγκη μας ωθεί να δημιουργήσουμε ένα λογαριασμό σε μια οποιαδήποτε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης. Σύμφωνα με ένα κοινωνικό ψυχολόγο ο πρώτος λόγος είναι η εξατομίκευση του ατόμου. Σήμερα μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας χωρίς την βοήθεια του άλλου. Μπορούμε να δουλεύουμε, να ερχόμαστε στο σπίτι και να τρώμε έτοιμα φαγητά, να πληρώνουμε για να μας καθαρίζουν, και μπροστά από μια άψυχη οθόνη να επικοινωνούμε χωρίς την φυσική παρουσία του άλλου. Ο άλλος λόγος είναι η έλλειψη χρόνου. Είναι πιο εύκολο για το σύγχρονο άνθρωπο να συνομιλήσει μέσα από το διαδίκτυο, σε οποιαδήποτε ώρα τον βολεύει, παρά να μπει στην διαδικασία να επισκεφτεί ένα φίλο του. Επίσης με αυτό τον τρόπο προσπαθούμε να καλύψουμε την μοναξιά μας, όπως είπε. Και τέλος με το να κρύβουμε την ταυτότητα μας πίσω από μια οθόνη μπορούμε να πούμε τις σκέψεις μας εκ του ασφαλούς χωρίς κανένας να μας κρίνει αφού οι επιδράσεις ενδεχομένων διαφωνιών ή ακόμα και απορρίψεων φτάνουν μόλις το 10% σε σύγκριση με το τι θα συνέβαινε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Εσάς ποια είναι η άποψή σας?

ΥΓ. Ενδιαφέρων θα έχει η άποψη της Richienas η οποία είναι και η νεότερη στο χώρο.

ΛΙΓΟ ΒΥΖΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΚΕΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!!

Στη κορυφή του πίνακα με τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις φιγουράρει η εμπορία προσώπων και κυρίως γυναικών. Οι επιτήδειοι κερδίζουν καθημερινά αμύθητα ποσά. Χιλιάδες γυναίκες βιώνουν την ταπείνωση και την κακοποίηση ως θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Αυτό το σύγχρονο δουλεμπόριο έχει χαρακτηριστεί ως το καρκίνωμα της σημερινής κοινωνίας που μειώνει κυβερνήσεις, λαούς και κουλτούρες που το ανέχονται.

Σίγουρα αυτή τη στιγμή θα συμφωνείτε μαζί μου και θα είναι ζωγραφισμένη η δυσαρέσκεια στο πρόσωπό σας για αυτό το «κοινωνικό φαινόμενο», αν μπορεί βέβαια να χαρακτηριστεί έτσι. Όμως πρέπει να αντιληφθούμε ότι όλοι μας συμβάλουμε στην εκμετάλλευση της γυναίκας στη μοντέρνα εποχή, έστω και με την αδράνειά μας. Έχει πλέον καταντήσει στερεότυπο στις διαφημίσεις να παρουσιάζονται οι γυναίκες ως σεξουαλικά αντικείμενα και να εκμηδενίζονται άλλες πτυχές της σύγχρονης προσωπικότητας τους. Οι διαφημίσεις έχουν γίνει πλέον «μισογύνικες» αφού μειώνουν το γυναικείο φύλο και το μόνο που προβάλουν σε μια γυναίκα είναι το στήθος της τα πόδια της τα οπίσθιά της τα χείλη της και γενικά ότι άλλο έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητά. Συχνά η αμφίεση και παρουσίαση της γυναίκας σχετίζεται και με σαδομαζοχιστικές τάσεις αφού κάποτε εμφανίζετε με ζαρτιέρες, τακούνια και μαστίγια και άλλοτε σεμνή υποταγμένη σε οποιαδήποτε ανδρική παρουσία. Στόχος να ικανοποιήσει τις όποιες ορέξεις του θεατή.

Ένα άλλο κρούσμα γυναικείας εκμετάλλευσης έμελε να εμφανιστεί στην μικρή και κλειστή μεν κυπριακή κοινωνία, ανεκτική δε. Στους περιφερικούς δρόμους της πρωτεύουσας έχουν κάνει την εμφάνισή τους καροτσάκια πώλησης καφέ με αιθέριες παρουσίες που κατά προτίμηση η προέλευση τους να είναι από χώρες του ανατολικού μπλοκ. Εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κάποιος ότι τα προσόντα που θέτει ο εργοδότης για την συγκεκριμένη εργασία είναι να είσαι πρώτα πρώτα γυναίκα κάτω των 30 ετών, να έχεις ύψος 1.80 - 1.90, καλλίγραμμο σώμα, βαθύ ντεκολτέ και κοντή φούστα. Οι γυναίκες αυτές είναι αναγκασμένες να στέκονται στους δρόμους πουλώντας καφέ και φαντασιώσεις στους κυπραίους οδηγούς. Ας αφήσουμε τους μισθούς πείνας που παίρνουν, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η σταγόνα όμως που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησής μου είναι ότι εξακολουθούν να έχουν την ίδια αμφίεση ακόμα και τώρα που σιγα σιγα άρχισε να μπαίνει ο χειμώνας. Αυτές οι γυναίκες, συν τοις άλλοις, πρέπει να τραβήξουν τα αδιάκριτα βλέμματα των ανδρών και να τους πείσουν να αγοράσουν καφέ φορώντας κοντή φουστίτσα και βαθύ ντεκολτέ, παρά το κρύο, αναδεικνύοντας τα μόνα προσόντα που θέλει να ανακαλύψει από μια γυναίκα ο κυπραίος.

Και το ερώτημα είναι: Ο αγοραίος έρωτας είναι ανήθικος και παράνομος. Το να αγοράζεις καφέ είναι νόμιμο και ηθικό;;;

Ειλικρινής απολογία

Αγαπητοί μου αναγνώστες.

Είμαι σίγουρος ότι αυτή μου η άποψη μπορεί να ενοχλήσει και σίγουρα θα προκαλέσει τριγμούς στην οικογένεια των μπλόκερς. Από καιρό το σκεφτόμουν, όμως δεν έβρισκα το θάρρος και τον τρόπο να εκφράστώ επί αυτού. Ξέρω ότι θα πικράνω πολλούς από εσάς.

Έκανα πολλές φορές απόπειρα να γράψω αλλά πάντα φοβούμενος τις αντιδράσεις και τις επικρίσεις το ανέβαλλα. Είμαι σίγουρος ότι θα κατηγορηθώ για εσχάτη προδοσία και θα γίνω το μαύρο πρόβατο και το δακτυλοδεικτούμενο ρεμάλι της Κυπριακής κοινωνίας. Ίσως ο Αρχιεπίσκοπος με θέσει υπό «ακοινωνησία» όπως θα πράξει και με συγκεκριμένους μοναχούς, όπως δήλωσε απόψε. Ίσως με βάλει και σε κάνονα.

Σε περίπτωση δε που πέσω στα χέρια των Υπηρεσιών του Κράτους θα υποστώ φρικτά βασανιστήρια και θα καταδικαστώ σε δημόσιο απαγχονισμό. Εκείνο που δεν θα αντέξω όμως είναι η απόρριψη από την οικογένειά μου και από τους φίλους μου.

Αγαπητοί συμπλόκερς. Θα ήθελα να ληφθεί υπόψη η καλή μου συμπεριφορά καθώς και το λευκό ποινικό μητρώο που διαθέτω. Σας εκλιπαρώ να με κρίνεται όσο πιο επιεικώς γίνεται.

Θέλω να σας μιλήσω για κάτι που μου φαίνεται πολύ προβλέψιμο αν και δεν θα έπρεπε. Για κάτι που είχα υψηλότερες προσδοκίες. Ώρες ώρες μου δίνει τη εντύπωση ότι είναι βαρετό. Τώρα τελευταία μου έγινε απλά συνήθεια. Το κάνω επειδή το κάνουν όλοι. Ο λόγος για την δημοφιλέστερη σειρά της Κυπριακής τηλεόρασης.......«ΕΝ ΜΟΥ ΠΟΛΛΟΑΡΕΣΚΕΙ Η ΑΙΓΙΑ ΦΟΥΞΙΑ»

Τζαι στα δικά σας.

Πριν μερικές ώρες επέστρεψα στο σπίτι από ένα γάμο. Τώρα τελευταία άρχισε να μου την σπάζει η φάση. Εσηκώσαν έναν σύστημα να κάμνουν γάμους δυο ταχυτήτων. Έρκουνται να σε καλέσουν και κρατούν δύο τσάντες με προσκλητήρια. Η μια περιέχει προσκλήσεις μόνο για χαιρέτημα τζαι κατάθεση φακελλουθκιού σε κήπους πεντάστερου ξενοδοχείου τζαι η άλλη προσκλήσεις κανονικές. Δηλαδή που εκείνες που μπορείς να μείνεις τζαι στο φαγοπότι.

Εν να μας φάει η ξενομανία. Εξιάσετε που στο χωρκό σας εκόφκαν το δρόμο με βαρέλια τζαι με πόττιες τζαι εκάμναν τζιαμέ το γάμο. Εξιάσετε που εστρώνετε τα τραπέζια με τραπεζομάντιλα του σούβλα μαν. Εξιάσετε τον τζαιρόν που ήσασταν μιτσοί που επιένετε μόνοι σαν στο κινητό ψυγείο, επιάνεται το αναψυκτικό σας, κατά προτίμηση κόα κόλα, τζαι επιτούσετε το ο ένας του άλλου. Τουλάχιστον τζιαμέ εν υπήρχαν διακρίσεις.
Τέλος πάντων. Εν τζαι είμαι εναντίων του να διοργανώσεις ένα συγυρισμένο γάμο αλλά μεν κατηγοριοποιείς τους καλεσμένους σου. Ή καλες τους ούλλους στο γλέντι ή μεν τους καλέσεις καθόλου. Μεν τους υποτημίσεις. Μεν τους φέρεις μόνο για το φακελούι τζαι μετά να τους δκιώξεις.
ΕΛΕΟΣ…

άλλο λιο εν ναν όπως τα εισητήρια της μάππας που η θέση σου εξαρτάτε που το ποσό που είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις.

100 euro + δυτική κερκίδα = πρώτο τραπέζι πίστα, δίπλα που το τραπέζι του αντρούνου.

80 euro ανατολική κερκίδα = ακριβός κέντρο

50 euro πέταλο = πίσω που την κολώνα ή κάτω που το μεγάφωνο

Το ίδιο έπαθα τζαι εγώ. Την περασμένη Κυριακή ήρταν σπίτι μας τζαι εκαλέσαν μας σε ένα συγγενικό γάμο. Εδώσαν μου εμέναν έναν προσκλητήριο τζαι εδώσαν τζαι τους γωνιούς μου έναν άλλο. Το δικό μου όμως ήταν διαφορετικό. Εν είσιε σκληψαρισμένο χαρτούει που πίσω που να με προσκαλεί στο τραπέζι. Ε καλά ρε κουμπάρε. Για όνομα του Θεού. Καλείς τους γονιούς μου να έρτουν να φάσιν τζαι μέναν διάς μου κλωτσιά στο κώλο? Μα τι ενόμισες εν να έρτω με την μανα μου τζαι το τζύρι μου τζαι έν θα σου βάλω ξεχωριστό φακελούι τζαι έν θα φκείς πουπάνω? Όξα εμας η φάτσα μας εν καμνει για την υψηλή κοινωνία που εκάλεσες? Εν να ντυθώ καλά, εν θα φαω πόρτα μεν ανησυχείς! Εν να λουθώ τζιολάς. Ξέρεις συνηθίζω το τες Κυριακές. Είμουν αποφασισμένος να μην πατήσω στο γάμο αλλά τζαι ούτε σε κανέναν άλλο γάμο που με προσβάλει με τέτοιο τρόπο.

Σήμερα όμως μετά που παροτρύνσεις των γονιών μου αποφάσισα να πάω. Άτε λαλώ εν πειράζει, να δείξω ανωτερότητα. Εφόρησα τα καλά μου, εγέμοσα το φακελούι μου τζαι εξεκίνισα. Εγώ με το αυτοκίνητό μου τζαι οι γονείς μου με το δικό τους αφού μετά θα έπρεπε να φύω. Φτάνουμε τζιαμέ τζαι μπαίνουμε στην γραμμή για την κατάθεση. Όπως την γραμμή του ταμείου της τράπεζας. Μόνο που στην τράπεζα φωνάζει σου ο ταμίας «ο επόμενος» ενώ δαμέ λαλού σου οι συμπεθέροι «τζαι στα δικά σου». Το λοιπόν… σιερετώ, διώ το φακελούι μου, τσιμπώ κανέναν καναπεδάκι τζαι φέφκω γλύορα. Οι τίποτε άλλο, για να ξεαγχώσω τζαι τους συμπεθέρους. Άμπα τζαι νομίσουν ότι θα μείνω τζαι μετά.
Όμως εκλώστην τ’άντερον μου, που λαλει τζαι ο φουτσιέκκας. Περνώ που τον stive τζαι πιάνω ένα γύρο βοδινό τζαι πάω έσσο μόνος μου τζαι τρώ τον.

Οι ιστορίες της στετές μου της Μαρίας

Η συρίζα

(η συρίζα ήταν ένα ψάθινο κατασκεύασμα που έμοιαζε με σαμάρι. Τοποθετείτω στην πλάτη του ζώου όπως το σαμάρι όμως δεξιά και αριστερά υπήρχε χώρος όπου εχρησιμοποιείτω για την μεταφορά διαφόρων αντικειμένων)

Τα παλιά τα γρόνια είσhεν πολλήν φτώσhιαν γιε μου. Πολλόι αδρώποι αφήναν τες γεναίτζες τους τζαι τα κοπελλούθκια τους τζαι επιένναν έξω να δουλέψουν για να τα καταφέρουσειν να στείλουν λία ριάλια για να ταίσουν ασσέν τζαι έναν κομμάτι ψουμί την οικογένειαν τους. Έτσι εγίνικε τζαι με έναν νιόπαντρο ζεφκάρι που το χωρκό μας. Μόλις αρμαστήκασειν, ο άδρωπος αποφάσισεν να φυεί τζαι να παει να δουλέψει. Επήεν εις την Λεμεσόν εμπέεικε μες το παμπόριν τζαι επήεν στην ξενιθκιά. Ύστερις που καμίαν εικοσαρκάν γρόνια, αφού εσύναξεν κάμποσα ριάλια αποφάσισε να στραφεί στην γεναίκαν του. Έπιασεν πάλε το παμπόριν τζαι ήρτεν στη Λεμεσό. Που τζαμέ έπιασε το λεωφορείο της γραμμής τζαι την άλλην μέραν ήρτεν στο χωρκό μας. Επήεν έσσο του τζαι εφάτσισεν την πόρταν της γεναίκας του. Ρέσσει λίη ώρα μα με φωνή με ακρόαση που την γεναίκαν του. Ξαναφακκά της την πόρταν. Ύστερης που λλίον άννοιξεν του. Η καταραμένη είσhiεν τον φύλον έσσο τζαι εμάσhιετουν να τον χώσει. Έκοψεν ο νους της τζαι έβαλεν τον μες την συρίζαν που ήτουν κρεμμασμένη πας τον τοίχο. Μόλις ειδεν τον άντρα της εμούνταρεν πάνω του αγγαλιασεν τον τζαι εφίλησεν τον. Εμπήκεν έσσο τζίνος τζαι έκατσε πας την τσαέραν να ξηποσταθεί νάκκον. Τζέινη έβρασεν του νερόν τζαι ελούθηκε τζαι έσφαξεν τζαι μιαν όρνηθαν τζαι εχόγλασεν του την με τα μακαρούνια. Εκάτσασιν να φάσιν τζαι το δείν του αντρός της έππεσεν πας την συρίζα. Η συρίζα ήτουν τρυπημένη τζαι εκρέμμουνταν τα αρσενικά του φίλου της πουκάτω. Ο άδρωπος έν είπε τίποτε τζαι εσυνέχισεν να τρώει τζαι να πίνει την ζιβανίαν του. Άμαν τζαι εφκέροσεν το βλασhί που την ζιβανίαν λαλεί της γεναίκας του.
- Άνδρας: Α γεναίκα να σου πω τζαι έναν τσιαττηστόν πας τες χαρές μας?
- Γυναίκα: Καλό αφέντη μου, να μου πεις.
- Άνδρας: Ούλλον τον κόσμο γύρισα που να με φάν τα φίθκια, πρώτην βολάν συνάντησα συρίζαν με αρτσhίθκια.

Οι χωρκανοί

Κυριακή του Πάσχα. Στο χωριό επικρατούσε ένα πανηγυρικό κλίμα αφού και παραδοσιακά είναι μέρα χαράς και αγάπης και γι΄ αυτό άλλωστε την αποκαλούν και Κυριακή της Αγάπης. Ο Παπά Γιαννής κτύπησε από νωρίς την καμπάνα για τον καθιερωμένο ομώνυμο Εσπερινό. Παράπονο δεν είχε φέτος ο Παπάς μας αφού οι συγχωριανοί άκουσαν τις εκκλήσεις του, στην λειτουργία του Μ. Σαββάτου, και έτρεξαν όλοι να ακούσουν το Ευαγγέλιο της Αγάπης. Ο Παπάς έκανε κάτι διαφορετικό φέτος. Την ώρα που θα διάβαζε το Ευαγγέλιο κάλεσε όλους τούς πιστούς να μαζευτούν μπροστά του, να γονατίσουν και να αγκαλιαστούν. Διστακτικά οι χωριανοί, αφού ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για αυτούς, βγήκαν από τους σκάμνους, προχώρησαν μπροστά από την «Ωραία Πύλη» και έκαναν ότι τους είπε. Μόλις τελείωσε το ανάγνωσμα ο Παπάς τους κάλεσε να σηκωθούν και να φιληθούν ανά μεταξύ τους. Αν και διστακτικά ούτε αυτή την φορά παράκουσαν τα λόγια του. Τελειώνει λοιπόν ο εσπερινός, οι γυναίκες πηγαίνουν στα σπίτια τους, οι νεαρότεροι μένουν στο προαύλιο της Εκκλησίας για τα παραδοσιακά παιχνίδια, ενώ οι άνδρες πηγαίνουν στον καφενέ. Στο τραπέζι κοντά στο παράθυρο δίπλα από το δρόμο κάθονται ο Πανίκκος με τον κουμπάρο του τον Γιαννή και τον Μαρίνο τον μανάβη.

«ε καφετζή θκυό μέτριους τζαι ένα σκέττο».

- Πανίκκος: Μανταν που τούτα τα μασκαραλλίκια που μας έβαλεν να κάμουμεν πόψε ο παπάς ολάν?

- Μαρίνος: Άσιλα μασκαραλίκια ρε Πανίκκο. Αγκαλιάσματα τζαι φιλιά γιατι εν ο Εσπερινός της Αγάπης ιμίσhη μου τζαι πρέπει να αγαπούμεν ο ένας τον άλλον. Σαμπώς τζαι ο παπάς καμνει τα τούτα τα πράματα. Εν θωρείς ήντα που κάμνει της καημένης της Δημητρούς της γειτόνισσας του? Για μισό μέτρο γης έφερεν της το κτηματολόγιο τζαι εν να την βάλει να ρίψει τον τοίχο του σπιθκιού της.


- Γιαννής: Γιατί με την σhιράτην εξιάσετε ήντα που έκαμνε? Άτε να μεν ανοίξω το στόμα μου τζαι εκοινώνησα εψές. Τζίνον το παγγάριν ερημάξαν το με τον Κωστή τον ψάλτη. Πιάνει τόσα ριάλια η εκκλησιά τζαι έσhει τόσα γρόνια εν είδαμεν έναν έργο.

«οι καφέδες σας…»

- Πανίκκος: Πάλε κουτσοζούμιν εν να πιούμεν. Όσσον τζαι βάλλει καφέν μέσα τούτος ο καφετζής. Τζαι πάλε άφηκεν τον λυψημιόν. Θέλουμεν ανεμόσκαλαν να κατευούμεν τζικάτω να τον πιούμε.

Στο διπλανό τραπέζι ο Πάμπος με τον Αντώνη.

- Αντώνης: Μα θώρε ρε Πάμπο φιλίες τον Μαρίνο τζαι τον Γιαννή. Ακόμα εν εσhει εφτομάδαν που εξητημάζουνταν μες τους καφενέδες για τα κόμματα τζαι τωρά εγινήκασιν τα καλλίττερα φιλούθκια. Ενεν την περασμένην εφτομάδαν που ετσακκωθήκαν τζαι εφόναζεν ο ένας του άλλου προδότη?

- Πάμπος: Οι ολάν ούτε εφτομάδαν εν εσhει. Εξίασεν ο Γιαννής που επήεν ο Μαρίνος τζαι έσειρεν του κουρτουνιάν μες την αυλή τζαι επογιάτησεν του τζαι την πόρταν κότσινιν τότες που εφκίκεν ο Χριστόφιας.

- Αντώνης: Μα άδε τον Πανίκκος σιώρ ήνταλος εν που κάθετε έτσι? Σαμπώς τζαι εν ο πάσhη αρσενικός του χωρκού. Είδες την γαινέκαν του ήνταλος εγλικοσυντύχανεν του Τάκη όσσον τζαι εφκήκαμεν που την εκκλησhιάν? Λαλούσιν ο Πανίκκος έσhει τζαιρόν που εν του περνά να της κάμει την δουλιάν τζαι εν για τούτον.


- Πάμπος: Ηντα ο Μαρίνος εκατάκλεψε μας τζιαμέ στο μαννάβικο. Εκαμεν την ζυαρκάν του να ζυάζει διπλά τζαι γρεώνει μας το έναν αλλόναν.

- Αντώνης: Άτε ολάν να σηκωστώ να φύω να μεν τους θωρώ γιατί εν να τους πω καμιά κουβέντα τzαι έν θα τους αρέσει.


- Πάμπος: Φευκουμε γιατί αναουλιάζουμε τζαι εγίω αμαν τους θωρώ.

- Αντώνης: Ρε καφετζη οι καφέδες τον κοπελιών ποτζήθε εν που λόου μας. Εμέν τζαι του Πάμπου.

- (Γιαννής, Πανίκκος, Μαρίνος.) Ευκαριστούμε σας πολλά κοπέλια. Ότι ποθείται.


- (Αντώνης, Πάμπος) Στην υγειά σας τζαι στην χαρά σας χωρκανοί.

Άλλαξε ο Μανωλιός

κι΄ έβαλε τα ρούχα αλλιώς…

Οι χωρκανές

(ένα φυσιολογικό απόγευμα)

Καλοκαιριάτικο απόγευμα προς σούρουπο. Ο ήλιος μόλις έχει κρυφτεί πίσω από τα βουνά και το θερμόμετρο έχει καλμάρει λίγο. Ώρα δηλαδή που ενδείκνυται για καφεδάκι ή ένα δροσιστικό ποτό στην βεράντα ή περίπατο μέσα στο χωριό.
Η κ. Αντρούλλα με τον σύζυγό της κάθονται στην αυλή του σπιτιού τους και απολαμβάνουν το φραπεδάκι τους. Από το δρόμο που εφάπτεται της αυλής της κ. Ανδρούλλας περνούν για τον καθιερωμένο τους απογευματινό περίπατο η κ. Μαρίτσα με τον άνδρα της . Φτάνουν μπροστά από την αυλή της κ. Ανδρούλλας.

Κ. Μαρίτσα:
- καλησπέρα σας. Τι κάμνετε? Είστε καλά?

Κ. Ανδρούλλα
- οοο… καλησπέρα. Δόξα σοι ο Θεός. Κοπιάστε να πιούμε καφέ.

Κ. Μαρίτσα
- οι οι ευχαριστούμε. Μόλις εσηκωστήκαμε που το τραπέζι. Εν πάει τίποτε κάτω. Είπαμε να πάμε κανένα περίπατο να χωνέψουμε.

Κ. Ανδρούλλα
- μα έτζαι δοκιμάζω σας κόρη. Ελάτε!!!

Κ. Μαρίτσα
- άλλη φορά κόρη Ανδρούλλα. Εν να πάμε τωρα.

Κ. Ανδρούλλα
- ε …ασεν καλα το γινάτη σου.

Η κ. Μαρίτσα συνεχίζει τον περίπατό της με τον άνδρα της. Και η κ. Ανδρούλλα μόλις έχει πιει τη τελευταία ρουφηξιά από το φραπέ της. Αφήνει λίγο να απομακρυνθεί η κ. Μαρίτσα και γυρίζει στον άνδρα της και του λέει:

Κ. Ανδρούλλα
- Μα είδες κωλοήρηση η μαρίτσα? Φάε φάε εγίνικεν όπως το πιθάρι. Το παρπάτημαν εν τζαι καμνει τίποτε αν μεν κλίσει λίο την μασέλαν της. Τζαι ήνταν που τζίνον το παντελονούιν που φορεί σιώρ. Φένουνται τα κωλομέρκα της. Εν αντρέπεται που τους χωρκανούς? Έμαθες ήντα που ακούστηκεν μες το χωρκόν? Η κόρη τις έφαεν τα γρόνια της μες την Αθήναν τζαι ενε καταφερεν να πιασει πτυχίο. Μεν ακούεις λόγια πως επίαν την περασμένη εφτομάδαν να το πιάσουν. Εν για να γλυτόσουν την κόρη τους που τον καλαμαράν τζαι να την πείσουν να έρτει πίσω.

Στο απέναντι στενό η κυρία Μαρίτσα λέει στον άνδρα της:

Κ. Μαρίτσα
- εν να μας τζαιράσει τζαι καφέ η νηστιτζη. Το νερόν της εν το εγευτικε κανένα πλάσμα που δαπάνω τζαι εμάς εν να μας τζαιράσει τζαι καφέ. Έτο εν που αντροπή που μας ελάλεν. Ευτυχώς που εν εκάτσαμε. Εν χτιτζιον τζιμεσα. Ούλλη μέρα κάθετε τζαι απλώνει ζάμπα. Τζίνος ο μάρθακας της εν άνοιξεν το στόμαν του να πει έναν κόπιασε. Πάντα έτσι φτανός ήταν γιαυτόν τον κάμνει ότι θέλει. Ηντα ακούστηκε μες το χωρκό ότι τωρά τελευταίος εν τον φωρούν οι πόρτες να μπεί έσσο. Τζαι αν πεις με ποιον? Με τον κουμπάρο της τον Γιώρκο. Είδαν τους τζαι τους θκιό να μπαίνουν μες τα βοηθητικά πουκάτω που έσσο της.

ΥΓ: Γυναικείε πληθυσμέ μην εξάπτεσαι και μην με κατηγορήσεις άδικα. Η επόμενη ανάρτηση θα έχει σχέση με κουβέντες που ακούστηκαν στον καφενέ αυτού του αγαπημένου και μονοιασμένου χωριού. (οι αρσενιτζοι εν τζαι πασειν πίσω)

Εισιτήριο στην τσέπη σου

Επειδή εζήλεψα που τον φιλον τον Ριτσι που βάλλει τραούθκια στο μπλοκ του είπα να βάλω τζαι εγώ ένα που με συνεπαίρνει...

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Θα 'θελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Μπορείτε να το ακούσετε εδώ

ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ

Για αυτή την ανάρτηση μου έδωσε έναυσμα η Ρίτσα με το τελευταίο post της.

Υπάρχουν κάτι στιγμές στην ζωή που μένουν ανεξίτηλες στην ψυχή μας. Μια είναι και αυτή που θα σας περιγράψω πιο κάτω. Ξέρω ότι για πολλούς, τους είναι αδιάφορη, όμως εγώ δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.

Ήταν 24 Δεκεμβρίου. Ήμουν στρατιώτης και βγήκα με άδεια για τα Χριστούγεννα. Ο πατέρας μου εκείνον τον καιρό είχε ένα διπλοκάμπινο και όποτε έβγαινα το έπαιρνα και με ένα παρέα μου πηγαίναμε γύρους μέσα στην Λεμεσό. Έτσι έγινε και εκείνη την μέρα. Μόλις βράδιασε ξεκινήσαμε για τον καθιερωμένο μας περίπατο. Πήγαμε 3-4 φορές πάνω κάτω στην παραλιακή. Μετά πήγαμε για φαγητό στα σουβλάκια της Κικής. Αυτά τα φαγοπότια που καμιά φορά αγγίζουν την έννοια του συμποσίου πάντα μου άρεσαν. Να κάθεσαι με καλή παρέα να τρως κυπριακό φαγητό, να πίνεις 2-3 μπυρίτσες και να συζητάς. Για οτιδήποτε. Πάντα με ευχαριστούν αυτές οι στιγμές. Φάγαμε λοιπόν και ξεκινήσαμε πάλι τον περίπατό μας. Είπαμε να ξεφύγουμε λίγο από τον παραλιακό. Ο δρόμος μας έβγαλε σε κάτι γειτονιές του Ύψωνα. Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα έκανε τρομερό κρύο και φυσούσε δυνατά. Καθώς περιπλανιόμασταν, σε μια δεξιά στροφή του δρόμου βλέπουμε έναν ηλικιωμένο άνδρα να βρίσκεται μπροστά από το ανοικτό καπό του αυτοκινήτου του και κάτι να προσπαθεί να κάνει στην μηχανή. Ήταν ψιλός λεπτός με πλούσια άσπρα μαλλιά. Φορούσε ένα μπεζ παντελόνι με ένα χακί τρικό και μια χακί σάρπα. Ήταν κατσουφιασμένος από το κρύο. Σταματήσαμε και τον ρωτήσαμε αν χρειάζεται βοήθεια. Αυτός μας απάντησε ότι το αυτοκίνητό του είχε χαλάσει και ότι είχε χάσει το δρόμο. Κατεβήκαμε. Το αυτοκίνητό του ήταν ένα πολύ παλιό Land Rover που ξεκινούσε από την μηχανή. Δηλαδή δεν υπήρχαν κλειδιά για να το ξεκινήσεις αλλά έπρεπε κάθε φορά να ανοίγεις το καπό και να το ξεκινάς από εκεί. Σε μια φάση το αυτοκίνητο πείρε μπρός και εγώ τον ρώτησα:
- Παππού που μηνίσκεις?
Ο γέρος προσπαθούσε να μου απαντήσει αλλά καταλάβαινα ότι δεν μπορούσε. Η φωνή του έτρεμε και έβγαινε διακοπτόμενη. Δυσκολευόμουν να καταλάβω τι μου έλεγε. Περιμένω λίγο και τον ξαναρωτάω.
- Παππού που μηνίσκεις?
Με τρεμάμενη και αδύνατη φωνή μου απάντησε:
- Τούρτζικα γιέ μου. Εχάθηκα τζαι ενιξέρω το δρόμο να πάω πίσω. Συγνώμη γιε μου που ενι μπορώ να μιλώ αλλά έπαθα εγκεφαλικό πρίν λλίο τζαιρό τζαι εν για τούτο. Συγνώμη.
Μου ζήτησε δυο φορές συγνώμη με τέτοιο τρόπο λες και μου είχε κάνει μεγάλο κακό και καρτερούσε απεγνωσμένα την συγχώρεση μου. Ακολούθως με κοίταξε στα μάτια. Είδα ένα βλέμμα απόγνωσης. Ένα βλέμμα τρομαγμένο που εναπόθετε τις ελπίδες του σε ένα περαστικό. Και εκείνη τη στιγμή έτυχε να είμαι εγώ. Έβλεπα στα μάτια ενός ογδοντάχρονου και βάλε, ένα παιδί που μου ζητούσε να τον βοηθήσω. Δεν θα σβηστούν ποτέ από την μνήμη μου αυτά τα μάτια.
- Μα που ακριβός στα Τούρτζικα παππού?
Περνούν πάλι μερικά δευτερόλεπτα και μου απαντά με νωχελική φωνή:
- Τούρτζικα γιε μου.
Κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να θυμηθεί.
- Εντάξει παππού να έρκεσε πίσω μας με το αυτοκίνητό σου τζαι θα σε πάρουμε εμείς.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Κοιτάζω το ρολόι. Η ώρα ήταν 00:05. Ήταν Χριστούγεννα. Ξεκινήσαμε εμείς μπροστά και αυτός μας ακολουθούσε. Πήγαινε πολύ αργά. Άναψα τα φώτα κινδύνου και προχωρούσαμε. Δεν ξέραμε που να τον πάμε με τον φίλο μου. Σκεφτήκαμε να περάσουμε από τα Τούρτζικα και αν δεν καταφέρει ο παππούς να βρει το σπίτι του να τον οδηγήσουμε σε ένα αστυνομικό σταθμό και να ζητήσουμε βοήθεια. Μπαίνουμε στην λεωφόρο Μακαρίου με κατεύθυνση από Πάφο προς κέντρο της πόλης. Περνάμε τα σουβλάκια του Λευτέρη και από το γκαράζ της Citroen στρίβουμε δεξιά. Ήμασταν ήδη μέσα στον Τουρκομαχαλά. Ο παππούς συνέχιζε να μας ακολουθεί. Προχωράμε περίπου 200 μέτρα και βλέπουμε τον παππού να στρίβει από την πετρολίνα δεξιά. Εμείς αμέσως κάνουμε επαναστροφή και στρίβουμε από το ίδιο στρίψιμο που έστριψε και ο παππούς. Τον βλέπουμε να μπαρκάρει σε ένα χωράφι απέξω από ένα σπίτι. Θεωρήσαμε ότι εκεί θα έμενε και φύγαμε. Στο δρόμο για το χωρίο οι κουβέντες με τον παρέα μου ήταν πολύ λίγες. Ο καθένας ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Εμένα όμως κάτι με έτρωγε μέσα μου. Έπρεπε να σταματούσαμε και να ρωτούσαμε αν εκεί είναι το σπίτι του, μήπως και μπερδεύτηκε. Συνεχώς στο νου μου ερχόταν εκείνο το βλέμμα του παππού και το ρολόι που έδειχνε 00:05.
Ύστερα από 2-3 μέρες πέρασα μόνος μου από εκείνη την περιοχή για να δω αν ήταν εκεί το αυτοκίνητό του. Δεν είδα τίποτα. Μετά από καμιά βδομάδα ξαναπέρασα. Πάλι χωρίς αποτέλεσμα.

Οι ιστορίες της στετές μου της Μαρίας

O Staktotzimistos tzai oi 7 dratzoi

Mia fora tzai ena tzairo ishe enan athropo polla adinaton tzai ftoxon p etzimatoun mes stous staxtous tzai en ishe ston ilio moira. Etsi efonazan ton staxtotzoimiston. Mian meran o staxtotzoimistos ipen oti en pai allon touti katastasi tzai oti eprepen na kami kati. Ekopsen o nous tou na pi nou mastrou na tou kami ena megalo spathi to opoion na grafi pano “kathontas skotwnw 100 tzialimonon an sikosto”. Etsi tzai eginen. O staxtotsimistos pianni to spathi tou pou osson tzai essonnen to tzai exekinise na pai se alla meroi perki evri mian tixi kallitteri. Eperpatissen vouna pediades erexen p limnes tzai eftase se ena dasos. Tzame ishen mian kalivan p mesa eminiskasin 7 dratzoi. Molis idan to spathin tzai tzinon p egrafen panw oi dratzoi efoithikan. Evalan tou krasin tzai ipien tzai edokan tou fai tzai efaen. Estrosan tou tzai ena stroma tzai etzimithike. Tin allin meran to prwi oi dratzoi en ton ethkioxan tzai epian gia tzini opos ekamnan kathe mera. O enas itan koutsos tzai afinanton panta esso gia na mairefki. Estrafikan oi dratzoi tzai eferan ta tzinia tous p itan kati pertitzia, laoi tzai kati alla mitsouthkia poullouthkia. Emairepsen ta o drakos o koutsos tzai ekatsan tzai efasin oulloi. Etaizan ton epotizan ton gia meres polles ton staxtotzoimiston. Gia na men ypopsiastoun kati oi dratzoi mia mera meta p pollin tzairo ipen tous o staxtotzoimistos na pai tzai tzinos mia volan na tziniisi. Oi 7 drakoi ipan tou “oi afentiko tha piennoume emis, esou na kathese esso na xekourazese”. Tzinos omws epemene tzai exekinise na pai tzinin. Molis efie p tin kaliva tzai epie sto dasos akouse ena katsiarisma p arkoshiro. P to fon toy efkiken panw se enan pefko. O arkoshiros edakkanen ton pefko na ton kopsi. Omws evollisan ta dontia tou meston kormo tou. Molis ivren tin efkerian o staxtotzoimistos ekatevike pou to dentro tzai ekopsen tou tin kkele tou me to spathin tou. Evale klathkia konta ston kormo tou dentrou gia na men doun oi alloi ta simathkia epiasen ton tzai ekolosiren ton 2-3 metra para tzi tzai efonaxe tous 7 drakous “elate panw tzai eskotwsa ena arkoshiro”. Molis to akousan oi dratzoi efoithikan polla. Lalou s emis kotzia mou dratzoi tzai ene kataferamen na skotwsoumen arkoshiron tzai ekataferen toutos monos tou? Epian oi dratzoi tzipanw epiasan ton arkoshiron tzai epiran ton stin kaliva tzai emairepsan ton. Mian imeran o staxtotzimistos p itan polla pira ipen tous oti en na pai na tzimithi panw stin moutti tou vounou katw p tin teratsia. Omws epidi ekatalave oti ethelan na ton xefortwthoun oi dratzoi epien tzai etzimithiken poukatw p enan allon dentro. oulli nixtan oi dratzoi me tous shippetous epezan konta stin teratsia gia na ton skotwsoun nomizomenoi oti o staxtotzoimistos itan tzame. To prwi oute sto kopo na pasin na doun an epethanen ene mpikan afou itan siouroi oti ekaman ton staxti ton staxtotzimiston opws elalousan tzai exaxanizan. Prin mesomerkasi kala kala o staxtotzoimistos estrafin stin kaliva. Oi drakoi edakkasan ta shiloi tous p to fon toys. “ma inta adropos en toutos olan. En ton pianoum me pompes me kanonia”ipan. Rwta ton o enas:
-“afentiko etzimoithikes kala epses?” -“Oi tzai polla kala, oulli nixta etsimpousan me kati mitsia mitsia aggathouthkia”
a manoulla m laloun oi dratzoi emis epezamen ton me tous shipettous tzai toutos eniwthe mitsia aggathakia... Tzai epidi mia istoria lali “an men imporis na dakkasis ton allon fila ton” evalan ton stin kaliva tous etaizan ton epotizan ton ospou egerase tzai epethane.

%$#@))(%$%#(&*$

ΣΚΑΤΟΜΕΡΑ ΣΚΑΤΟΜΕΡΑ
ΣΚΑΑΑΤΟΟΟΟΟ ΜΕΕΕΕΕΕΡΑΑΑΑΑΑΑ...

Όχι μόνο για τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής αλλά και για τον λόγο ότι καταντήσαμε να χρησιμοποιούμε την τραγωδία ως αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.

Η ΦΥΓΗ

Το βλέμμα μου δραπετεύει. Μαζί και η ψυχή μου. Κάνει μια βόλτα στο άπειρο της φύσης. Μπλέκετε με το γαλάζιο του ουρανού αγγίζει το πράσινο των δένδρων και ακολούθως γίνετε ένα με τη γη. Ένα ταξίδι αλλιώτικο, μαγευτικό, φανταστικό. Και όταν το ταξίδι τελειώσει, επιστρέφει το βλέμμα χωρίς την ψυχή μου. Τι να την κράτησε μακριά μου άραγε?

Άκου τη σιωπή μου!!!

Αυτό το post δεν απευθύνεται στο 100% του γυναικείου πληθυσμού.

Απόγευμα Κυριακής. Εσύ και η κοπέλα σου ή έστω μια φίλη σου καθισμένοι σε ένα ήσυχο παραλιακό καφέ. Όχι από αυτά που πηγαίνεις για πασαρέλα, από τα άλλα που πας για να ηρεμίσει το σώμα και το πνεύμα σου. Η θάλασσα να σου γλύφει τα πόδια το βλέμμα σου να απολαμβάνει το απέραντο γαλάζιο και το αυτί σου να αφουγκράζεται το ασταμάτητο τραγούδι των κυμάτων. Πίνεις τον καφέ σου και απολαμβάνεις την στιγμή.

Γυναίκα: Μα γιατί δεν μιλάς?
Άνδρας: Τι να πω?
Γυναίκα: Πες κάτι?
Άνδρας: Ε..Τι?
Γυναίκα: Οτιδήποτε ρε παιδί μου. Δεν περνάς καλά?
Άνδρας: Μια χαρά περνώ.
Γυναίκα: Ναι ναι… μια χαρά. Αφού βαρέθηκες.
Άνδρας: Όχι δεν βαρέθηκα. Αντιθέτως περνώ πολύ ωραία εδώ.
Γυναίκα: Αν θέλεις να φύγουμε απλά πες το.
Άνδρας: Μα δεν θέλω να φύγουμε. Μου αρέσει εδώ.
(ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΣΙΩΠΗΣ)
Γυναίκα: Τον λογαριασμό σε παρακαλώ…

ΥΓ. Ξέρετε εμείς οι άνδρες περνούμε καλά και χωρίς να μιλάμε.

Και όμως είναι αλήθεια

Μου έτυχε κάτι απίστευτο. Ούτε εγώ πίστευα στα μάτια μου αλλά ούτε και αυτοί που τους το έλεγα πίστευαν στα αυτιά τους. Όπως ξέρετε εχτές σημειώθηκε διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος σε ορισμένες περιοχές τις Λευκωσίας. Έτυχε να περάσω από μια από αυτές. Κοντά στην Αθνούπολη από εκεί που πας Δευτερά. (δεν ξέρω τις περιοχές μην με παρεξηγάτε) Σε μια συμβολή λοιπόν δύο κύριων δρόμων και μάλιστα σε ώρα αιχμής ένα όργανο ρύθμιζε την κυκλοφορία αφού τα φανάρια δεν λειτουργούσαν. Μου έκανε εντύπωση ο ζήλος με τον οποίο εκτελούσε το έργο του.( τώρα θα μου πείτε πως ξεχωρίζεις το ζήλο από κάποιον που κάνει το traffic? Τέλος πάντων έτσι μου φάνηκε.) Διασχίζω την διασταύρωση κάνω την δουλειά μου και επιστρέφω μετά από κανένα μισάωρο από τον ίδιο δρόμο. Το όργανο εκεί να εκτελεί με τον ίδιο ζήλο τα καθήκοντά του. Σταματώ στο νεύμα του και περιμένω σήμα του για να ξεκινήσω. Περιμένω 2 λεπτά 3, 4, 5 τίποτα. Όπως ήμουν προσηλωμένος στο όργανο(το αστυνομικό) για να δω το νεύμα και να ξεκινήσω, το βλέπω το όργανο να σηκώνεται(το αστυνομικό) και να φεύγει. Και μάλιστα να περνά και από την διάβαση. Ναι ναι από την διάβαση την ώρα που τα φανάρια δεν λειτουργούσαν, στην περιοχή επικρατούσε σκοτεινιασούρα και στην διασταύρωση μια πλήρης απειθαρχία. Μας αφήνει όλους στο έλεος του Θεού. Ανοίγει το παράθυρο ο διπλανός μου και μου λέει: «Ρε μα έχασεν ο νούς του? Εν πελλός! Πώς θα περάσουμε τώρα?» Χωρίς να χάσω καιρό ξεκινώ αμέσως και περνώ την διασταύρωση πριν κολλήσουμε όλοι εκεί. Κοιτάζω πίσω από το καθρεφτάκι μου… αυτά που είδα πραγματικά δεν μπορώ να σας τα περιγράψω.

Και εγώ διερωτούμενε. Γιατί φεύγοντας ο αστυνομικός πέρασε από την διάβαση πεζών???? Όποιος μου ψυχολογήσει αυτή του την ενέργεια θα τον προτιμήσω για ψυχαναλυτή μου.

Όλοι γράφετε για τα κακώς έχοντα αυτού του πολύπαθου νησιού. ΑΥΤΗ Η ΑΓΓΕΛΙΑ ΟΜΩΣ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Στην Κύπρο υπάρχει πλήρης επαγγελματισμός σε όλα τα είδη εργασίας. Ακόμα και για την θέση της σαντουιτσιούς απαιτούνται προσόντα.

Πρόβατα ξυπνάτε!!!

Από παιδί όταν δεν ήμουν στα καλά μου πάντα ένιωθα το στομάχι μου να ανακατεύεται και είχα τάσεις εμετού. Μεγαλώνοντας λίγο προσπάθησα να αλλάξω. Να καταφέρω να το ελέγξω και να το αντιμετωπίσω. Με ένα σύντομο απολογισμό μπορώ να πω ότι έφτασα κοντά στο στόχο μου. Όμως κάποιες μέρες το πρόβλημά μου εμφανίζεται και μάλιστα δριμύτερο. Μια από αυτές ήταν και η χθεσινή. Ημέρα της μαύρης επετείου του πραξικοπήματος. Αναμφισβήτητα είναι μια μέρα περισυλλογής όπου ο Κυπριακός λαός φέρνει στην μνήμη του γεγονότα που άλλαξαν τον ρουν της Κυπριακής ιστορίας. Εκείνο που με θλίβει όμως, καμία φορά και περισσότερο από τα ίδια τα γεγονότα, είναι όταν πολιτικοί εκμεταλλεύονται καταστάσεις με στόχο πολιτικές-κομματικές και όχι μόνο σκοπιμότητες. Προσπαθούν να χειραγωγήσουν το λαό και να του φορέσουν τις παρωπίδες της ιδεολογίας. Από το πρωί ακούω από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις τους πολιτικάντηδες να κάνουν το δικό του λόγο. Όλοι φυσικά καταδικάζουν τις γενόμενες εχθροπραξίες που αποτέλεσαν την αφορμή για την Τούρκικη εισβολή. Μέσα από αυτά τα πολιτικά τους διαγγέλματα όμως σε καμία περίπτωση δεν προάγουν την ενότητα που απαιτεί η ημέρα. Πάντα στα μηνύματά τους υποβόσκουν οι αλληλοκατηγορίες και η επίρριψη ευθυνών που προωθούν την εχθρότητα και το μίσος σπέρνοντας ζιζάνια ανάμεσα στο λαό. Ακόμη και φέτος που το κυπριακό πρόβλημα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και απαιτείται ομοψυχία και ομοφωνία από όλους τους πολιτικούς χώρους. Φαίνεται όμως η ταχτική που ακολουθείται από τα κόμματα έχει αποτελέσματα. Και για του λόγου το αληθές σας παραθέτω το εξής: Σε ένα άλλο ραδιοφωνικό σταθμό η κατάσταση που επικρατούσε ήταν θλιβερή. Φυσικά το θέμα της ημέρας το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Μέσα από γραπτά μηνύματα το κοινό έκφραζε τις απόψεις του για τα γεγονότα. Εκμεταλλευόμενοι της κατάστασης οι παρουσιαστές δεν έχασαν ευκαιρία για χάρη της ακροαματικότητας να διαβάσουν στον αέρα ότι βλακεία τους έστελνε ο καθένας. Το τι μίσος και απέχθεια απόρρεε από αυτά τα μηνύματα δεν περιγράφεται.

ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕΕΕΕΕ… μην καταναλώνεται ότι σας προσφέρουν. Αναπτύξτε επιτέλους δική σας κριτική. Βγείτε από το μαντρί που σας έχουν φυλακίσει και κοιτάξτε μπροστά και όχι πίσω. Μην ξεχάσετε όμως το παρελθόν. Μόνο με ενότητα μπορεί, ίσως, μάλλον να σώσουμε αυτό τον τόπο. ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕΕΕΕΕ…

Έτος 2564

Σενάρια επιστημονικής φαντασίας (βλακείας)

Ένα ευφυή πρωτότυπο αλλά κυρίως πρακτικό τρόπο επινόησε ο πρωθυπουργός της χχχ δημοκρατίας για να καταφέρει να απαλλάξει την χώρα του από την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση.
Σύμφωνα με δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου η κυβέρνηση προτίθεται από τις αρχές του επερχόμενου μήνα να θέσει σε εφαρμογή σχέδιο εξόντωσης όλων των συνταξιούχων της χώρας. Έτσι τα κρατικά ταμεία δεν θα είναι αναγκασμένα να παραχωρούν συντάξεις. Τα χρήματα αυτά θα δαπανηθούν σε μεγάλα αναπτυξιακά έργα ούτως ώστε να ανοιχτούν νέες θέσεις εργασίας που θα βοηθήσουν χιλιάδες ανθρώπους να ξεφύγουν από τις επιπτώσεις της οικονομική ύφεση. «Τα πτώματα θα ταφούν δημοσία δαπάνη σε ομαδικούς τάφους προς αποφυγήν περιττών εξόδων» ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας χαιρέτησαν την απόφαση του πρωθυπουργού.

Οι ιστορίες της στετές μου της Μαρίας

Ta palia ta gronia pou ishe polli ftoshia ta plasmata efefkan p ton topon toys gia na pasin na doulepsoun tzame pou ishen doulies gia na mporisoun na taisoun enan kommati psoumi tin oikogenia tous. Etsi egenike tzai me ton antrikko. Epantreftike tin maritsou tzai isteris p lion apofasise na fi p ton topo tou gia lia gronia gia na mporisi na sinaxi lia rialia na zisi tzinos tzai i maritsou. Etoimazi tou ta pramata tou i geneka tou fkeni pas to gadaro tzai xekina gia meri agnwsta. Pernous dkio gronia – tria - pente - deka - ikosi o antrikkos afoy esinaxe lia rialia tzai ekanousan ton gia na zisi me tin genekan toy ipe na strafi esso tou. Mia mera loipon piani to dromon tis epistrofis. Stin mesi peripoy tis stratas iden kamposa plasmata sinamena na karteroun grami poxo p mia kamari. Eparaxeneftike o antrikkos alla esinexise ton dromon tou. Se mia fasi prixou xomakrisi polla lali “ate olan na paw tzame na dw inta p giniskete”. Pai tzame tzai rwta enan na tou pi giati eshi etsi polla plasmata sinamena. Exigise toy oti en enas gerontas polla sofos tzai dia simvoules. “ate olan pellares” lali o antrikkos tzai esikostike na fi. En eftasen omos na kami dkio tria vimata tzai emetaniose tzai ekatse tzai tzinos stin siran na di ti tha tou pi o gerontas. Ftani to girin tou mpaini mesa kathete tzai kartera to geronta na tou dwsi ti simvoulin toy. O gerontas ethorenton gia lin oran esso tzesso tzai lali tou “aman ise nevriasmenos na kamnis tzinon p na skeftis aman dis ton ilion tis allis meras”. O antrikkos en ekatalaven inta pou ethelen na tou pi o gerontas tzai esinexisen ton dromon tou. Kathos epienen esilloizetoun ta logia tou geronta. “manta pou ennoa sior aman ime nevriasmenos na kamno tzinon pou na skeftoume aman dw ton ilion tis allis imeras”. Meta pou kamposes meres peridiavasis tzai taleporias eftasen o antrikkos mia nixtan esso tou. Eskeftike na men fonaxi tis genekas tou na pezepsi tzai na mpi esso na tis kami ekplixi. Katevazi ta pramata p to gadaro, dini ton mess to stavlo tzai pai na mpi esso. Kontostekete stin portan tzai akoui sintishian adropinin. “ a mana mou tin poutanan egiw ikosi gronous emavrolaonoumoun mes tin xenithkia gia na kamw lia rialia na zisoume tzai touti ekamen m filon. Tha tin sfaxw tin atimin”. Fkalli to mashieri pou ishe sto zwnari tou tzai pai na mpi esso. Prin anoixi tin portan irtan ston nou tou ta logia tou geronta “aman ise nevriasmenos na kamnis tzinon p na skeftis aman dis ton ilion tis allis meras”. “ate olan” lali “na akousw to gero na dw inta p na fki. Na tzimithw popse dame poxo stin ayli tzai aurio prwi prwi na xipnisw tzai na tous sfaxw tzai tous dkio opws en nan mes ta rouxa. Perna i nixta alla o antrikkos en ekatafere na klisi mati. Fkenni o ilios, sikonnete panw tzai perni tin apofasi na mpi esso tzai na tous sfaxi. Prixou mpi esso akoui ton adropon na lali “ a mana esases m to fai m na paw stin doulia?” “a panaia m intan p itan na kamw. Itan na skotwsw tin genekan m tzai ton gio m” ipen o antrikkos. Lion prixoy fi gia ta xena ekamen me tin genekan tou enan kopellouin o antrikkos alla en to exeren me tzinos me i maritsou afou to aggastri tis itan stin arki tze en to katalaven. Meta p touton empiken esso o antrikkos efilise tzai aggaliase sfixta tin genekan tou tzai ton gion tou...

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗ$

Σε ολόκληρο τον κόσμο έχει «ταξιδέψει» πλέον η γρίπη των χοίρων, με όλο ένα και περισσότερες χώρες να προστίθενται στον κατάλογο των χωρών όπου υπάρχουν επιβεβαιωμένα κρούσματα του ιού. Πρόσφατα επιβεβαιώθηκε ο πρώτος θάνατος και στην γηραιά Ήπειρο και πιο συγκεκριμένα στη Σκοτία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ) τα θύματα ανά το παγκόσμιο έχουν ανέλθει σε 167.
Αυτή η πληροφορία φιγουράρισε για αρκετές μέρες ως πρώτη είδηση στα ΜΜΕ. Τα να καταφέρει ο υιός να διασχίσει τον Ατλαντικό ωκεανό, να φτάσει στην Ευρώπη και να αρχίσει να πράττει και εκεί το μακάβριο έργο του σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν θα ανησυχήσει. Οι κολοσσιαίες φαρμακοβιομηχανίες εργάζονται πυρετωδώς για να καταφέρουν να ανακαλύψουν το εμβόλιο για την ίαση αυτής της ασθένειας. Μάλιστα ανακοίνωσαν ότι βρίσκονται κοντά στην ανακάλυψη του και θα το διαθέσουν στην αγορά σε χαμηλότερες τιμές. Δεν προτίθενται όμως να το διαθέσουν δωρεάν, όπως ανακοίνωσαν. Μα είναι φυσιολογικό. Για τις φαρμακοβιομηχανίες ήταν μια ευκαιρία αυτή η πανδημία για να καταφέρουν να πραγματώσουν το σκοπό που έχει κάθε επιχείρηση. Να αυξήσει τα κέρδη της.
Μια άλλη τραγική πτυχή που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να την αντιληφθεί είναι ότι ανά το παγκόσμιο κάθε χρόνο χάνουν την ζωή τους από την πείνα γύρω στα 10 εκ. παιδιά. Και μάλιστα σε χώρες που ο φυσικός τους πλούτος μπορεί να θρέψει ολόκληρο τον πληθυσμό τους. Διαπιστώνει κανείς ότι η ζωές στις «τριτοκοσμικές χώρες » δεν έχουν την ίδια αξία με τις ζωές στο Δυτικό κόσμο. Με μια απλή διαίρεση μπορούμε να το διαπιστώσουμε αυτό. Εάν θεωρήσουμε ότι σε διάστημα ενός έτους έχουν χάσει την ζωή τους από τον νέο ιό της γρίπης γύρω στα 334 άτομα. (δηλαδή ο διπλάσιος αριθμός από τον σημερινό) διαιρούμε το 10000000 με το 334 και ανακαλύπτουμε ότι για κάθε ζωή ενός δυτικού αντιστοιχούν 29940.1198 ζωές για άτομα από «τρίτες χώρες». Αυτή την μικρή λεπτομέρεια φαίνεται να αγνοούν εσκεμμένα φαρμακοβιομηχανίες-κυβερνήσεις αφού δεν δείχνουν την ανάλογη ανησυχία για την πείνα που μαστίζει τις χώρες του «τρίτου κόσμου» και αυτό τον εξωφρενικό αριθμό ζωών τον αντιμετωπίζουν λίγο διαφορετικά όπως $$$29940.1198

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Πρόσφατα είχαμε στο τμήμα μια συζήτηση με ένα καθηγητή για την αποχή από τις εκλογές γενικότερα. Προσπαθούσε να μας πείσει ότι αν θα αποφασίσουμε να απέχουμε από τις οποιεσδήποτε εκλογές να το κάνουμε συνειδητά σαν μια πολιτική πράξη. Ανέφερε μάλιστα ότι στην Κυπριακή Δημοκρατία, λόγο και του νεαρού και της ηλικίας της, ο κόσμος πάει και ψηφίζει από συνήθεια χωρίς καν να ξέρει τις βασικές θέσεις των υποψηφίων. Απλά ψηφίζει παραδοσιακά. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Όμως επειδή συνήθως κάνω τον συνήγορο του διαβόλου του λέω. «Μα κύριε πιστεύω ότι το ποσοστό που εισέρχεται στις κάλπες αναδεικνύει την πολιτική κουλτούρα μιας χώρας. Οι Κύπριοι ασχολούνται με τα κοινά και γι΄ αυτό το 90% και πλέον του πληθυσμού πάει στις κάλπες στις εκάστοτε εκλογές». Αυτός διαφώνησε μαζί μου και μου έφερε ως παράδειγμα μερικές χώρες της Αφρικής που το ποσοστό μπορεί να φτάσει σχεδόν το 100% παρόλα αυτά οι πολίτες έχουν άγνοια για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας τους. Τότε του έφερα και εγώ ως παράδειγμα την Αμερική. Του είπα ότι τα ποσοστά εκεί είναι χαμηλά αλλά ο κόσμος δεν γνωρίζει από πολιτική άρα δεν απέχει συνειδητά αλλά από αδιαφορία και αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολιτική πράξη. Διαφώνησε μαζί μου και άρχισε να μου αναλύει τις απόψεις του. Επειδή κατάλαβα ότι η κουβέντα μας δεν βγάζει πουθενά συμφώνησα μαζί του για να της δώσω τέλος.
Μερικές βδομάδες μετά από την συζήτηση φτάνουμε στις ευρωεκλογές. Η αποχή ήταν πρωτόγνωρη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του καθηγητή μου οι Κύπριοι θα πρέπει να ωρίμασαν σε διάστημα περίπου δύο χρόνων από τις τελευταίες Προεδρικές εκλογές όπου το ποσοστό προσέλευσης στις κάλπες ήταν σαφώς πολύ μεγαλύτερο από το ποσοστό των τελευταίων Ευρωεκλογών. Δεν το νομίζω. Πιστεύω ότι ακόμη παραμένουμε πολιτικά ανώριμοι. Ακούω τους ειδήμονες να προσπαθούν να αναλύσουν τις αιτίες της αποχής. Σαν πρώτη αιτία αναφέρουν το γεγονός ότι η εκλογική αναμέτρηση συνέπεσε με το τριήμερο του κατακλυσμού. Και δεύτερον ότι ο λαός ήθελε να στείλει ένα μήνυμα με την αποχή του.
Το δεύτερο το αποκλείω εντελώς, το πρώτο πιστεύω έχει κάποια βάση. Κατ’ εμένα όμως ο κύριος λόγος αποχής είναι ότι δεν ήταν εθνικές εκλογές αλλά ευρωπαϊκές. Ο μέσος Κύπριος πολίτης αγνοεί παντελώς τα βασικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πιστεύει ότι ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει τη ζωή του. Και γι’ αυτό ευθύνονται οι πολιτικοί μας αφού δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία στην ανάδειξη ευρωπαϊκών θεμάτων που αναπόφευκτα επηρεάζουν την ζωή του κάθε ευρωπαίου πολίτη. Έμαθαν να ασχολούνται μόνο με το Κυπριακό δίνοντας του μάλιστα προεκτάσεις ψηφοθηρίας. Ακόμη και στα εκλογικά τους ψηφοδέλτια δεν έβαλαν πρωτοκλασάτα στελέχη αποδεικνύοντας το πόσο λίγο τους ενδιαφέρουν οι ευρωεκλογές. Απλά τις θεωρούν ένα είδος δημοψηφίσματος για τις επερχόμενες βουλευτικές.
Το ερώτημα που γεννιέται είναι. Ποια θα είναι τα ποσοστά αποχής σε περίπτωση που εθνικές εκλογές συμπέσουν με ένα άλλο τριήμερο του κατακλυσμού? Σε καμιά περίπτωση δεν θα είναι στα επίπεδα των ευρωεκλογών αλλά η προσέλευση στις κάλπες θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Άρα ευθυνόμαστε και εμείς οι απλοί ψηφοφόροι αφού υιοθετούμε ένα κομματικό ρατσισμό. Μάθαμε να βλέπουμε τις εθνικές εκλογές ανταγωνιστικά. Να βλέπουμε τους άλλους εχθρικά. Να φανατιζόμαστε και να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να εκλέξουμε τον δικό μας υποψήφιο. Ένα άνθρωπο που ίσως να μην γνωρίζουμε την δράση του. Πρέπει όμως να τον ψηφίσουμε γιατί μας τον πρότεινε το κόμμα του μπαμπά. Αυτό θα πει πολιτική ανωριμότητα.

Μυρωδιές από άλλες εποχές

Η ευτυχία κρύβεται σε μικρά πράγματα λένε. Και αυτό αντιλαμβάνομαι και εγώ κάθε Παρασκευή που πάω στο πατρικό μου στο χωριό. Συνήθως φτάνω βράδυ μετά από μια κουραστική ή τουλάχιστον γεμάτη μέρα. Μόλις κατεβώ από το αυτοκίνητο νιώθω τον καθαρό αέρα εμπλουτισμένο με διάφορες μυρωδιές από την φύση να εισχωρεί βαθιά στους πνεύμονές μου. Παίρνω δυο τρις βαθιές αναπνοές και σε διάστημα μερικών δευτερολέπτων ως δια μαγείας περνούν από τη σκέψη μου όλα τα παιδικά μου χρόνια. Όταν έμενα μόνιμα στο χωριό και από το πρωί μέχρι το βράδυ έπαιζα με τους συγχωριανούς μου. Όχι με τους φίλους μου. Επιμένω στους χωρκανούς μου γιατί οι χωρκανοί είναι κάτι παραπάνω από φίλοι. Δηλαδή που ξυπνάγαμε το πρωί τα καλοκαίρια για να πάμε να δροσιστούμε στα νερά του ποταμού, καμιας κολύμπας που είχε απομείνει, ή της δεξαμενής. Το μεσημέρι να πάμε στο καφενείο να φάμε το παγωτό μας και να γελάσουμε λίγο με την καφετζίνα μας που ήταν μια ογδοντάχρονη ιδιότροπη κυρία. Το απόγευμα να μαζευτούμε όλοι στο γήπεδο για να παίξουμε μπάλα μέχρι τελικής πτώσεως. Το βράδυ πάλι στο καφενείο και μέχρι τις εννέα στο σπίτι για ύπνο. Ξάπλωνες στο κρεβάτι χωρίς έγνοιες και σκοτούρες. Στη διάθεσή σου υπήρχε μονίμως μια ικανοποίηση για το πώς είχε εξελιχθεί και αυτή η μέρα. Το μόνο που σκεφτόσουν τώρα είναι το πώς θα περάσεις την επόμενη μέρα με τους χωρκανούς σου. Παίζοντας παίχτες ή πήλιες στην χωράφα δίπλα από το καφενείο? Πηγαίνοντας περίπατο με τα ποδήλατα στο διπλανό χωριό ή καθισμένος το βράδυ δίπλα από μια φωτιά μιλώντας για ώρες για θέματα που σε απασχολούσαν πχ για το γυναικείο σώμα? Τώρα πια αυτά έχουν περάσει. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Οι συγχωριανοί έχουν μεγαλώσει. Έχουν βρει δουλειά, πήγαν για σπουδές, παντρεύτηκαν και η καφετζίνα ενοικίασε το καφενείο. Έχουν μπει σκοτούρες μέσα στο κεφάλι μας που κατάφεραν ή αφήσαμε να εκτοπίσουν την παιδική ανέμελη ζωή.

Πεπρωμένο ή σύμπτωση?

Κάποτε συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μου που πιστεύω ότι δεν γίνονται τυχαία. Αυτό με τρομάζει γιατί ποτέ μου δεν συμβιβαζόμουν με τη ιδέα του πεπρωμένου. Το τελευταίο διάστημα δεν τα πήγαινα καλά με τον Κύριο, αν και ποτέ στη ζωή μου δεν το συνήθιζα αυτό. Ξεφυλλίζοντας προχτές κάτι παλιά περιοδικά το μάτι μου έπεσε σε μια επικεφαλίδα που μου απόσπασε την προσοχή. «Η εξομολόγηση ενός δολοφόνου». Ήταν μια συνέντευξη της Δημοσιογράφου Έφης Μαρίνου. Το περιοδικό αυτό θα το είχα εκεί πεταμένο τα τελευταία τρία χρόνια όμως ποτέ δεν έτυχε να το ανοίξω. Το πεπρωμένο που λέγαμε… Γυρίζω γρήγορα τις σελίδες και φτάνω στη συνέντευξη κάποιου Αλβανού με το όνομα Eduart. Ήταν μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία που ούτε ο καλύτερος σεναριογράφος δεν θα μπορούσε να γράψει. Μάλιστα είχε γίνει και ταινία, που παρεμπίπτοντος την είδα, όμως εκείνο τον καιρό δεν με επηρέασε καθόλου. Το πεπρωμένο που λέγαμε… Μέσα σε τέσσερις σελίδες ενός περιοδικού αυτός ο άνθρωπος καταθέτει τη ζωή του αλλά και τις θεωρίες αυτής. Πολυτάραχη και επικίνδυνη . Από παιδί βουτηγμένος μέσα στην παρανομία. Μεγαλώνοντας πηγαίνει λαθρομετανάστης στην Ελλάδα με τα πόδια με μόνο σκοπό να «πιάσει την καλή» όπως λέει. Μπλέκεται με την Αλβανική μαφία, κλέβει, μεταφέρει όπλα, διακινεί ναρκωτικά. Ένα απόγευμα υπό την επίρια αλκοόλ και ναρκωτικών, μπαίνει σε ένα σπίτι με σκοπό την κλοπή. Σκοτώνει τον ιδιοκτήτη και παίρνει ότι βρει μπροστά του. Υπό το φόβο της σύλληψης φεύγει για την Αλβανία όπου συνεχίζει και εκεί την παράνομη δράση του. Σε μια ληστεία συλλαμβάνεται και οδηγείτε στις Αλβανικές φυλακές. Μέσα στην φυλακή βρίσκει την ευκαιρία να διαβάσει μερικά βιβλία μεταξύ τον οποίον και ένα ενός Γερμανού φιλόσοφου με τίτλο «Καινούργιο ρεαλισμό» το οποίο σε γενικές γραμμές έλεγε ότι ο σοβαρός αθεϊστής και ο σοβαρός πιστός τραβούν το ίδιο σχοινί αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Στην συνέχεια ακολούθησε ένα βιβλίο Χριστιανικού περιεχομένου. Ήταν το κομβικότερο σημείο της ζωής του. «Τώρα πια μπαίνει στο στόμα μου η λέξη Θεός και με πλημυρίζουν πρωτόγνωρες σκέψεις». Κάτι αρχίζει να αλλάζει δειλά δειλά μέσα του. Βγαίνοντας από την φυλακή αποφασίζει να κάνει τη στροφή. Βρίσκει δουλειά αλλά νιώθει ένα κενό, κάτι του λείπει. Χρωστά κάτι και πρέπει να πληρώσει. Κάτι που δεν ξοφλιέται με χρήματα. Αποφασίζει να γυρίσει στην Ελλάδα με τα πόδια πάλι παράνομα. Φτάνει στον πρώτο αστυνομικό σταθμό και παραδίνεται λέγοντας στους αστυφύλακες «χρωστάω κάτι στη χώρα σας», και τους διηγείται τις πράξεις του. Τώρα εκτίει την ποινή του στις Ελληνικές φυλακές πια πραγματικά ελεύθερος. Μόλις διάβασα ολόκληρη τη συνέντευξη συγκλονίστηκα με την δύναμη της ψυχής αυτού του ανθρώπου που είχε τα κότσια να παραδεχτεί τα σφάλματά του. Αλλά κυρίως βρήκε το σθένος να υποστεί τις συνέπειες και να μετανοήσει. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε σε αυτή την κατάληξη. Ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Θα κλείσω με ένα ποίημα του Κώστα Μόντη. Άθεος (προ επικειμένου τέλους) Έχει γούστο να υπάρχει!

Το βάπτισμα του πηρός

Το πρώτο μου δίλλημα όταν αποφάσισα ότι ήθελα να δημιουργήσω blog ήταν η ονομασία που θα του έδινα. Έπρεπε λοιπόν να σκεφτώ ένα όνομα απλό αλλά και αλληγορικό. Έξυπνο αλλά και διαλλακτικό. Κάτι που οπωσδήποτε δεν έπρεπε να φανερώνει την ταυτότητα μου. Για τον απλούστατο λόγο ότι σε αντίθετη περίπτωση δεν θα ήμουν ο εαυτός μου. Μου πέρασαν πολλά από το νου όμως συνεχώς άλλαζα γνώμη είτε γιατί δεν με έκφραζαν είτε γιατί μερικά ήταν είδη κρατημένα. Αυτό με βασάνιζε για δυο τρις ημέρες περίπου. Εψές είχα αϋπνίες. Λίγο πριν τις τέσσερις πήγα για ύπνο. Κατά κάποιο περίεργο λόγο πάντα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος μου έρχονται στο μυαλό οι λύσεις για τα προβλήματα που με απασχολούν. Το υποσυνείδητο λένε. Το ίδιο έγινε και εψές. «Ονειροπόλος… μα ναι!!! Πως δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό?» Είμαι άτομο που μου αρέσει να κάνω όνειρα. Πάντα είχα όνειρα που τα περισσότερα έμειναν όνειρα. Όμως αυτό δεν είχε καμία σημασία για μένα. Άξιζε μόνο να ζω την προσδοκία της πραγμάτωσης των ονείρων μου. Μα ποτέ μου δεν υπήρξα ουτοπικός. Ξύπνησα το πρωί και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δημιουργήσω το πρώτο μου ιστολόγιο. Όμως θα έπρεπε να γράψω κάτι. Τι όμως? Τώρα άλλα διλλήματα με βασάνιζαν. Αποφάσισα λοιπόν ότι έπρεπε να ξεκινήσω με κάτι απλό. Κάτι σαν πρόλογο και για την θεματολογία αποφασίζω στην πορεία. Δεν ξέρω πόσο ενδιαφέροντα θα είναι τα γραφόμενά μου, εγώ πάντως θα γράφω…